Anke Birnie
Anke Birnie (Doornspijk (NL) 1943)
De bronzen sculpturen van Anke Birnie zijn een verstilde verbeelding van het natuurlijke element ´lucht´ gecombineerd met het menselijk element ´beweging´. De geslaagde weerstand van het lichaam tegen de elementen is voelbaar voor de toeschouwer. Hierdoor straalt ieder beeld zekerheid en vertrouwen uit. Het karakter van het beeld is rotsvast en tegelijkertijd wervelend. De lange ledematen en de wapperende kleding dragen hier in belangrijk mate aan bij . Het is alsof de omstandigheden het jaargetijde de wind in de herfst en de daarbij behorende stemming geen invloed hebben op het trotse optimistische karakter van de figuur.
Wie goed ingevoerd is in de kunstgeschiedenis herkent in de beelden van Anke Birnie de invloed van de Italiaanse beeldhouwer Alberto Giacometti (1901-1966) en sporen van zijn tijdgenote Germaine Richier (1904-1959). Dat is niet verwonderlijk want Anke Birnie genoot een professionele opleiding in de kunst aan de Artibus academie in Utrecht waar zij werd onderwezen in beeldhouwtechnieken. Daarnaast heeft zij vanaf haar vroege jeugd veel internationale exposities bezocht van deze toonaangevende beeldhouwers. Zoals het een goed kunstenaar betaamd is de invloed van de grote meesters te herleiden maar heeft Anke Birnie haar eigen stijl innovatief ontwikkeld.
Staande figuren in verstilde beweging verbeeld in een of meerdere personen kenmerken het vroege werk van Anke Birnie. Vervolgens maakt zij een periode verschillende torso´s die op een standaard worden gepresenteerd. De torso´s lijken een vernieuwde interpretatie op beelden uit de klassieke oudheid te zijn. De experimenten die zij daarna uitvoert in verschillende materialen en technieken leidden uiteindelijk tot een bijzondere serie aluminium beelden.
De laatste tijd concentreert Anke Birnie zich op de verhoudingen tussen beeld en omgeving. Als eerste positioneert zij haar figuren zittend op een muurtje. Ze besluit om deze beelden als object aan de wand te bevestigen waardoor de beleving van de beelden verandert van drie dimensionaal naar bijna twee dimensionaal. Het muurtje als ondersteuning blijkt voor deze beleving uiteindelijk niet strikt noodzakelijk te zijn en de sculpturale oplossing die Birnie vindt is innovatief: hangende beelden. Hangend aan de wand aan de dakgoot of vrij in de ruimte. Op deze wijze heeft de drie dimensionaliteit hernieuwd haar intrede genomen in het huidige werk van Anke Birnie.